Je kan de sappigste, rijpste perzik ooit zijn, er zijn altijd mensen die geen perziken lusten 
Elke keer die Boxster hier passeert waar ze wat kms afgeschaafd hebben denk ik in mezelf "het zou me zelfs niet kunnen schelen" want: bloedjemooi. Die Boxster is Macadamia.
De kleur die jij hier aanhaalt (Mahogany) had ik bijna zelf ooit besteld maar gelukkig ben ik eerst eens gaan kijken. Dat is soms bruin, maar soms zit er ook een rood/paarse gloed in en ik vind het lillik. Goddank had ik die niet besteld, en dan effe later kwamen de Jubi 50's uit en was kleur kiezen een pak makkelijker.
Kies voor jezelf, niet voor een ander.
Hierbij een artikel van een 10-tal jaar geleden dat ik hier al eens postte iirc:
Gisteren heb ik een nieuw hemd gekocht. Een heleboel mensen zullen het misschien niks vinden, maar dat kan me eerlijk gezegd geen zak schelen, ik vind het mooi en ik ben degene die erin moet lopen.
Tien jaar geleden heb ik een huis gekocht. Het is verbazingwekkend, maar ik wist nog zo’n 12 procent van de vraagprijs af te krijgen, wat mij helemaal niet slecht leek. Nou was ik wel de eerste in meer dan een jaar die een bod uitbracht, wat betekende dat verder geen mens het hebben wilde, en ik weet niet of ik ze daar ongelijk in kan geven, want het is een stom huis, maar ik bewoon het met plezier, dus wat kan het mij schelen?
Toch knaagt er iets. Toen ik dat huis en dat overhemd kocht, maakte ik me geen moment zorgen over de vraag of ik het wel weer zou kunnen verkopen. Maar de meeste mensen die een nieuwe auto kopen, zijn geobsedeerd door de vraag hoe de tweedehands markt er over drie of vijf jaar naar zal kijken.
Dat is bespottelijk. Weinig dingen in dit leven zijn zo genotvol als het uitzoeken en kopen van een gloednieuwe auto waar nog nooit een ander mee geprotst en gepronkt heeft. Het is een ongeëvenaarde kans jezelf te verwennen, en een weergaloze gelegenheid tot zelfexpressie. En wat doen we? We kopen een auto voor de volgende eigenaar! Met voorbedachten rade onderdrukken we al onze automobiele instincten, ten bate van de grote onbekende die – hopen we – warm zal lopen voor onze keus als wij erop zijn uitgekeken.
Voorbeeldje. Een vriendin van me kocht onlangs een Golfje. Ze had eigenlijk het liefst een rode gewild – ze draagt ook rode schoenen – maar ze was bang dat andere mensen niet echt van rood zouden houden, dus kocht ze veiligheidshalve maar een zilverkleurig Golfje.
Waarom? Het was haar auto, en ze wilde er minstens drie jaar in rijden. Toch was ze kennelijk bereid al die tijd naar een zilverkleurige motorkap te kijken die ze niet echt mooi vond.
Dat brengt mij bij de Porsche Car Configurator, mijn favoriete computergame. Daar zit ik heel wat uren mijn ideale 911 mee samen te stellen – en die is waarschijnlijk wit, met een blauw leren interieur en de standaard wielen, die volgens mij het beste zijn. Al weet ik ook wel dat een donkergrijze 911 met zwart interieur en Turbo II-wielen in 2014, als ik ‘m misschien zou willen doorverkopen, vermoedelijk een stuk meer waard zal zijn.
Maar ik wil geen grijze, ik wil een witte. Als iemand in 2014 een tweedehands grijze 911 wil, moet hij bij iemand anders wezen, ik ben niet van plan anderhalve ton neer te tellen om een auto in te rijden voor iemand die zelf te krenterig is om een nieuwe te kopen.
Sterker nog, barst maar helemaal, ik koop gewoon een gele. Richard Hammond heeft de pest aan geel, dus die zou zich er vreselijk over opwinden, en tegen de tijd dat ik ‘m zou willen verkopen, zou hij vrijwel zeker een paar duizend minder waard zijn dan dezelfde auto in het grijs. Maar wat kan mij dat schelen? Ik hou van gele auto’s, en ik zou ‘m toch voor mezelf kopen?
Het probleem gaat verder dan de kleur alleen. Een andere kennis van me rijdt in een BMW 7-serie diesel, al had hij er liever een gehad die op benzine reed. Maar hij denkt dat als hij ‘m wil verkopen, de mensen liever een diesel hebben. En daarom veroordeelt hij zichzelf tot minstens twee jaar stinkende dieselbarbarij, om in de toekomst iemand anders blij te maken. Zoveel menslievendheid zou zelfs moeder Teresa niet kunnen opbrengen.
Als we toch bezig zijn, pas op voor de bekoring van optionele extra’s. Terug naar de Porsche Configurator: ik wil niet te veel opties. Dat is voor mij geen optie. Een 911 is een sportauto, geen boudoir van Lady Gaga. Ik zou dus een handmatige versnellingsbak willen, vloermatjes, cruise-controle, een ruitenwisser achter (die zou eigenlijk standaard moeten zijn, maar is een optie – heel irritant), en nog wat kleinigheden.
Dealers die ik ken weten mij te vertellen dat zo’n Porsche moeilijk te verkopen zou zijn zonder PDK, parkeerhulp, elektrische stoelen en een multifunctioneel stuur. Nou en? Ik was ook niet van plan hem te verkopen. Ik was van plan erin te gaan rijden.
Luister: als je een auto koopt, moet je het geld dat je eraan uitgeeft als uitgegeven beschouwen. Wat je er in de toekomst eventueel nog voor vangt is een bonus, niet iets wat je van tevoren moet plannen, laat staan incalculeren. Een gloednieuwe auto kopen is sowieso belachelijk, als je dan ook nog bewust een auto koopt in de verkeerde kleur of met ongewenste opties, wordt het wel heel sneu.
Zoek gewoon de auto uit waar jij in wilt rijden. Dan mag de volgende eigenaar het ook lekker zelf uitzoeken.
|
heb er te veel en diverse staan jaren stil) toch weer naar een Porsche aan het kijken als pretauto.
(...niet met die oranje pinkers 
zoals op de foto. Maar ik neem aan dat je niet een amerikaan op de korrel hebt ). 
) 
